domingo, 18 de octubre de 2009

Andrés Montes


Andrés Montes era uno de los mejores periodistas deportivos de la televisión, ha sido una gran pérdida. Su manera de retransmitir los partidos era muy entretenida e innovadora. Me gustaban sus frases y los motes que ponía a los jugadores. Me gustaban frases como "Salinas, donde están las llaves", "Vilma ábreme la puerta"y sobre todo la que más me gusta y con la que me quedo es "la vida puede ser maravillosa".

Retransmitía los partidos con mucha pasión y con mucho humor, hacía que el partido más aburrido fuera entretenido y eso no lo hacen los de las otras cadenas y además era muy expresivo.

9 comentarios:

  1. A verdade e que era bó tiña un estilo propio e as veces poñiache dos nervios.

    tes que poñer algo de Julian simon que gañou o campeonato do mundo de motociclismo en 125cc.

    un saudo blogueros

    ResponderEliminar
  2. Aun no se hizo pública su autopsia...
    Pero era un personaje muy entrañable. DEP

    ResponderEliminar
  3. e digo eu, qué importancia ten xa coñecer a autopsia?, un informe forense non vai arranxar ren, tal vez serva para poñer morbo a algo tan serio como o falecemento dun ser humano.

    ResponderEliminar
  4. pablo, a min non me gustan as motos e a ese piloto non o conozo.

    ResponderEliminar
  5. Moi boas Anxela, "lllll..." era unha proba.
    Agora xa sei como teño que facer para escribir no teu blog, pero neste intre chámame a sartén, as xoubas queren fuxir, así que hasta outro momento, biquiños moitos

    ResponderEliminar
  6. Eu hoxe "como quero ser culta", porque logo xa se sabe "nos chivan nas aulas das clases", que si o noso teatro non é teatro, que si somos unha media merda, en fin esas cousas que din todos aqueles que non ademiten outras opinions que non sexan as suas, e xa que o blog de Anxela dame a oportunidade de dicir todo aquelo que me da a gana, vou escribir unha poesía que me ensinou meu pai, fai xa moitos anos, que é moi bonita, ainda que moi triste. Chámase "a viruela", e foi escrita lembrando aqueles tempos nos que a viruela era unha enfermidade que matou a moitos nenos. Di así: Eu non sei como foi, cando as negras visigas lle deron/ polo aramio sua nai avisoume/ e eu funme correndo./ Coitadiño, sentindo os meus pasos/ revirou cara min os seus ollos/ mais non me viu/xa os tiña ceguiños de todo./Eu non sei canto tempo alí estiven/sobre o leito de dor de bruzados/sollo sei que me erguin co meu neno/sen vida, nos brazos/ Volvoreta/ Volvoreta de aliñas douradas/que te pousas no berce baldeiro/dime ti, si é que o sabes/¿que foi do meu neno?. Espero que vos guste, ainda como xa avisei é tamen moi triste, pero esa foi a realidade de moitas familias, fai gracias a Deus, xa moitos anos. Bicos a todos, cultos, cultas, incultos, incultas, sosos y sosas, osos y osas, mosos y mosas, mocos y mocas, moscos y moscas, toscos y toscas, por favor sigan la serie.........

    ResponderEliminar
  7. Condenada, Ti só futbol, temos un campeon do mundo de 125cc. ¡QUE LO SEPA TODO EL MUNDO, PIRATAS!.

    Chusa a poesia preciosa tes razón triste.

    bikos e apertas

    ResponderEliminar
  8. Pablo, non solo me gusta o fútbol, tamen me gusta algun outro deporte, pero o futbol é o que máis me gusta.

    ResponderEliminar