Andrés Montes era uno de los mejores periodistas deportivos de la televisión, ha sido una gran pérdida. Su manera de retransmitir los partidos era muy entretenida e innovadora. Me gustaban sus frases y los motes que ponía a los jugadores. Me gustaban frases como "Salinas, donde están las llaves", "Vilma ábreme la puerta"y sobre todo la que más me gusta y con la que me quedo es "la vida puede ser maravillosa".
Retransmitía los partidos con mucha pasión y con mucho humor, hacía que el partido más aburrido fuera entretenido y eso no lo hacen los de las otras cadenas y además era muy expresivo.
A verdade e que era bó tiña un estilo propio e as veces poñiache dos nervios.
ResponderEliminartes que poñer algo de Julian simon que gañou o campeonato do mundo de motociclismo en 125cc.
un saudo blogueros
Aun no se hizo pública su autopsia...
ResponderEliminarPero era un personaje muy entrañable. DEP
e digo eu, qué importancia ten xa coñecer a autopsia?, un informe forense non vai arranxar ren, tal vez serva para poñer morbo a algo tan serio como o falecemento dun ser humano.
ResponderEliminarpablo, a min non me gustan as motos e a ese piloto non o conozo.
ResponderEliminarllllllllll
ResponderEliminarMoi boas Anxela, "lllll..." era unha proba.
ResponderEliminarAgora xa sei como teño que facer para escribir no teu blog, pero neste intre chámame a sartén, as xoubas queren fuxir, así que hasta outro momento, biquiños moitos
Eu hoxe "como quero ser culta", porque logo xa se sabe "nos chivan nas aulas das clases", que si o noso teatro non é teatro, que si somos unha media merda, en fin esas cousas que din todos aqueles que non ademiten outras opinions que non sexan as suas, e xa que o blog de Anxela dame a oportunidade de dicir todo aquelo que me da a gana, vou escribir unha poesía que me ensinou meu pai, fai xa moitos anos, que é moi bonita, ainda que moi triste. Chámase "a viruela", e foi escrita lembrando aqueles tempos nos que a viruela era unha enfermidade que matou a moitos nenos. Di así: Eu non sei como foi, cando as negras visigas lle deron/ polo aramio sua nai avisoume/ e eu funme correndo./ Coitadiño, sentindo os meus pasos/ revirou cara min os seus ollos/ mais non me viu/xa os tiña ceguiños de todo./Eu non sei canto tempo alí estiven/sobre o leito de dor de bruzados/sollo sei que me erguin co meu neno/sen vida, nos brazos/ Volvoreta/ Volvoreta de aliñas douradas/que te pousas no berce baldeiro/dime ti, si é que o sabes/¿que foi do meu neno?. Espero que vos guste, ainda como xa avisei é tamen moi triste, pero esa foi a realidade de moitas familias, fai gracias a Deus, xa moitos anos. Bicos a todos, cultos, cultas, incultos, incultas, sosos y sosas, osos y osas, mosos y mosas, mocos y mocas, moscos y moscas, toscos y toscas, por favor sigan la serie.........
ResponderEliminarCondenada, Ti só futbol, temos un campeon do mundo de 125cc. ¡QUE LO SEPA TODO EL MUNDO, PIRATAS!.
ResponderEliminarChusa a poesia preciosa tes razón triste.
bikos e apertas
Pablo, non solo me gusta o fútbol, tamen me gusta algun outro deporte, pero o futbol é o que máis me gusta.
ResponderEliminar